ระลึก

นาแซง  เมื่อปี 2549 

เริ่มที่ท่ารถสีไค นครหลวงเวียงจันทน์ ประเทศลาว

นั่งรถสองแถวประจำทางสายเวียงจันทน์ดอนโฮง

เกือบ 200 กม. ลงสามแยกบ้านท่า เมืองเฟือง

โชคดีมีรถอีต๊อกให้อาศัยมาลงที่ข้างน้ำหลีก

โชคดีมีพระเอกขับเรือหางยาวมาพาข้ามฟาก

ไปเจอแม่บุญตา ทั้งที่ถามใครก็ไม่รู้จัก ว่าป้าบุญตาเป็นใคร

ด้วยความเข้าใจผิดว่านางชื่อบุญตา

นางเป็นคนส่งใบห้อมสดไปให้ศูนย์หัคถกรรมที่เวียงจันทน์

มื้อแรกที่บ้านนาแซงอร่อยกับปลาแม่น้ำ ปิ้ง

เข้าไปดูสวนห้อม  ทึ่งกับสวนห้อม 100 ปี ที่สืบทอดกันมานาน

ขากลับเวียงจันทน์ นั่งรถลงแพข้ามน้ำหลีก

ขานี้นั่งตอนท้าย ฝุ่นเยอะ เป็นฝรั่ง

ก่อนถึงเวียงจันทน์ รถจอด ให้ปัดฝุ่นก่อนเข้าเวียง

ตั้งแต่ ปี 2552 แก้ววรรณาได้ใช้น้ำห้อมจากนาแซงมาตลอด

แม่ค้าผลคนสบสาย เป็นญาติกัน รับส่งผลไม้ไทยเวียงจันทน์

ตอนนั้นยังต้องผ่านท่าเรือใกล้ท่ารถสีไค

ช่วงหลังนี้ นางแสง ลูกสาวแม่บุญตา เอาใส่รถ

ข้ามสะพานมิตรภาพหนองคาย มาส่งให้ที่ท่ารถอุดรธานี

ขนส่งมาที่แพร่  และช่วยจัดการขนไปถึงโรงย้อม

อีกไม่กี่ปีก็น่าจะได้นั่งรถไฟความเร็วสูงจากเวียงจันทน์ไปลงหินเหิบ