ผ้าทอขาวม้า และ ผ้า...

ทอผ้าขาวม้าสามสีออกมาไว้ขาย เป็นตัวอย่างของสินค้าที่ไม่มียุค และ ตอนนี้ เราพยายามลดต้นทุนโดยทำสินค้าตัวใหม่จากผ้าสาลูน่มๆ ที่ทอโดยโรงงาน มาขยุ้มย้อม สกรีนหม้อห้อมธรรมชาติทับ ใช้เป็นผ้าพันคอก็ได้ เช็ดตัวก็แห้งง่ายดี

เสื้อตัวโต

ครูฝนแนะนำให้รู้จักกับคุณเบอร์นาร์ด ครูอาสามาจากอังกฤษ สอนภาษาที่วิทยาลัยเกษตรเด่นชัย คงมีเงิน เพราะพักที่โรงแรมภูมิไทย พักจนรู้จักกับคู่สามีภรรยาอีกคน มาซื้อเสื้อด้วย แต่ให้ทำตัวโต ก็เลยทำเผื่อขายให้คนอื่นด้วย

เบาะนั่งกับแมว

ไปบ้านนาแซง แขวงเวียงจันทน์คั้งก่อนโน้น เจ้าของบ้านเอาเบาะให้มาเป็นที่ระลึก จึงหยิบมาทำ นั่งพอดีก้น นั่งแบบยกให้ก้นสูงน่ะ ขาอยู่ที่พื้น แต่มีหลายคนอยากได้กว้างกว่านี้ กำลังสั่งอยู่

ถึงตอนที่ชีวิตถูกหม้อห้อมลิขิต

มี ๒ เรื่องที่อยากจะเล่า เกี่ยวกับหม้อห้อมลิขิต ให้ญาติมาเจอกัน
เหตุที่ใช้คำว่า หม้อห้อมลิขิต ก็เพราะเป็นด้วยความเกี่ยวพันการใฝ่รู้ในเรื่องหม้อห้อม
รายแรก เป็นญาติที่จากกันมาถึง ๓๐ ปี รายที่ ๒ จากกัน ๑๐ ปี

ป้าหมัย เป็นชาวลาวสะหวันเขต เจอกับสามีตอนที่ฝ่ายชายไปทำงานก่อสร้าง พองานจบโครงการก็ติดตามสามี กลับมาที่บ้านทุ่งโฮ้ง ไม่ได้กลับบ้านอีกเลย และ ขาดการติดต่อกับครอบครัวพ่อแม่ตั้งแต่นั้นมา ในปีนี้ คลัสเตอร์หม้อห้อมจังหวัดแพร่ ได้มีโครงการที่จะไปเยี่ยมชมการผลิตผ้าย้อมครามที่สะหวันเขต ชื่อ “ละหา” ประจวบพอดีกับ “มาดามสง” ชาวลาวเจ้าของกิจการนั้น ได้ขึ้นมาทำธุระที่จังหวัดน่าน มีโปรแกรมมาแวะชมการย้อมหม้อห้อมที่บ้านครูเหงี่ยม บ้านทุ่งโฮ้ง ป้าหมัยซึ่งเป็นสมาชิกคนหนึ่งของกลุ่มบ้านทุ่งโฮ้งก็มาร่วมสาธิตด้วย ก็มีการแนะนำตัวกันว่าตนเองมาจากสะหวันเขตในสมัย ๓๐ ปีก่อน ตอนนี้อยู่กับลูกๆ เมื่อไล่เรียงกันไปมา ปรากฏว่าเป็นญาติกัน บรรยากาศแห่งความปิติยินดีก่อขึ้นทันใด พวกที่ชุมนุมอยู่ด้วยกันในที่นั้นก็ปลาบปลื้มไปด้วยกัน เป็นน้ำหูน้ำตาหลั่งไหล

อ้าต เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยรังสิต ได้สมัครเข้าประกวดออกแบบแฟชั่นของบริษัท ซีซีดับเบิ้ลโอ ในหัวข้อ อินดิโก ออฟเซสชั่น ที่จัดโครงการขึ้นตั้งแต่เดือนมิถุนายน จาก ๓๐ คนที่สมัคร อ้าตเข้ารอบ ๑๐ คนร่วมกับไผ่ ทั้งสองคนได้รับคำแนะนำจากอาจารย์ ให้มาย้อมที่แก้ววรรณา หม้อห้อมธรรมชาติที่จังหวัดแพร่ ซึ่งอาจารย์สุปรียาสอนด้านแฟชั่น ในมหาวิทยาลัยรังสิต เคยร่วมงานแฟชั่นหม้อห้อมกับกรมส่งเสริมอุตสาหกรรมในปี ๒๕๔๘ และเห็นพัฒนาการของหม้อห้อมแก้ววรรณามาตลอด
ประมาณกลางเดือน สิงหาคม อ้าตกับไผ่ จึงเดินทางมาที่แพร่ เพื่อดูว่าจะทำอะไรได้บ้าง โดยพยอมศิลปินผู้ย้อมมือหนึ่งของเราเป็นผู้ดูแล ในวันนั้นมีเหตุให้ยางรถพยอมแตก จึงต้องยืมรถเครื่องของลุงวีไปรับเด็กทั้งสองจากที่พัก เมื่อกลับมาจอดรถที่ใกล้ซุ้มขายก๋วยเตี๋ยวของลุงวี พออ้าตเห็นหน้าลุงวี ก็เรียก “ลุงวี” กลายเป็นว่าทั้งสองคนลุงหลานไม่ได้เจอกันมานานนับสิบปี ปลายเดือนอ้าตจึงให้แม่ขับรถมาส่งในการทำงานที่ค้างไว้

การประกาศผลในวันที่ ๘ กันยายน ๒๕๕๑ ไผ่ได้รางวัลชนะเลิศ อ้าตได้รางวัลอีโคเฟรนลี่

อย่างนี้แล้วจะไม่เรียกว่า หม้อห้อมลิขิตได้อย่างไร